Muzeum jako wyrazisty znak w przestrzeni Poznania stanowiący przetworzenie symbolu powstania wielkopolskiego: kokardy narodowej, czyli rozetki w barwach narodowych, którą przypinali sobie powstańcy i cywile. Stąd koncentryczna forma budynku i jego kolorystyka zbliżona do biało-czerwonej, jak również falujący dach. Muzeum zlokalizowano po północnej stronie działki aby nie zasłonić osi widokowych na kościół św. Wojciecha. Budynek od strony południowej wyrasta, wyrywa się ku górze. Podkreśla zarówno swoje związki z tą ziemią, jak i wielkie aspiracje powstańców. Tak powstały zielony dach jest zarazem przedłużeniem historycznego wzgórza i parku. Z kolei od strony północnej muzeum ma zupełnie inny charakter: zaznacza się monumentalnie w przestrzeni, formując miejski kwartał i pierzeje.

Muzeum jako wyrazisty znak w przestrzeni Poznania stanowiący przetworzenie symbolu powstania wielkopolskiego: kokardy narodowej, czyli rozetki w barwach narodowych, którą przypinali sobie powstańcy i cywile. Stąd koncentryczna forma budynku i jego kolorystyka zbliżona do biało-czerwonej, jak również falujący dach. Muzeum zlokalizowano po północnej stronie działki aby nie zasłonić osi widokowych na kościół św. Wojciecha. Budynek od strony południowej wyrasta, wyrywa się ku górze. Podkreśla zarówno swoje związki z tą ziemią, jak i wielkie aspiracje powstańców. Tak powstały zielony dach jest zarazem przedłużeniem historycznego wzgórza i parku. Z kolei od strony północnej muzeum ma zupełnie inny charakter: zaznacza się monumentalnie w przestrzeni, formując miejski kwartał i pierzeje.

Muzeum jako wyrazisty znak w przestrzeni Poznania stanowiący przetworzenie symbolu powstania wielkopolskiego: kokardy narodowej, czyli rozetki w barwach narodowych, którą przypinali sobie powstańcy i cywile. Stąd koncentryczna forma budynku i jego kolorystyka zbliżona do biało-czerwonej, jak również falujący dach. Muzeum zlokalizowano po północnej stronie działki aby nie zasłonić osi widokowych na kościół św. Wojciecha. Budynek od strony południowej wyrasta, wyrywa się ku górze. Podkreśla zarówno swoje związki z tą ziemią, jak i wielkie aspiracje powstańców. Tak powstały zielony dach jest zarazem przedłużeniem historycznego wzgórza i parku. Z kolei od strony północnej muzeum ma zupełnie inny charakter: zaznacza się monumentalnie w przestrzeni, formując miejski kwartał i pierzeje.

W narożniku ulic wypiętrzenie bryły tworzy przejście w formie łuku – to echo łuku triumfalnego i symbol zwycięstwa powstania wielkopolskiego. Moment przejścia pod łukiem to chwila zostawienia za sobą miasta.

Z półmroku bramy wchodzi się do rozświetlonego dziennym światłem atrium. Odgłosy ulicy dochodzą tutaj już z oddali. Znika otoczenie z jego natłokiem bodźców i przypadkowością. Znajdujemy się w sercu budynku – wycyzelowanym z miasta. Panuje tu cisza i nastrój skupienia. Dominuje czerwień elewacji i jasna, betonowa posadzka. Jesteśmy w środku rozety.

Budynek stanowi hybrydę topografii i architektury. Elewacje muzeum od strony południowej, wraz z opadaniem bryły, schodzą coraz niżej, stając się ogrodzeniem, które zapraszająco rozchyla się w dwóch miejscach – bramach do parku. Elewacje jako parkan pozwolą na kontrolowanie dostępu do otoczenia muzeum, w którym można zorganizować ekspozycję plenerową. Fasady budynku nie zdradzają od razu swojego prawdziwego charakteru. Tworzą je betonowe bloki barwione w masie w kolorze zbliżonym do cegły, co stanowi ukłon w stronę ceglanej architektury dawnego Poznania jak i nawiązanie do najbliższego kontekstu. Betonowe bloki tworzą tylko pozornie monolityczne ściany, ale im elewacje mocniej wznoszą się, tym większe stają się przerwy między blokami – jakby naciągano elastyczną powłokę.